Գուրգեն Մահարի Կենսագրություն

Կենսագրություն
  Այդ երիտասարդ Գուրգեն Մահարի էր: Նրա իսկական անունը Գուրգեն Աճեմյան էր: Ծնվել էր Վան քաղաքում 1903թվականին և մինչև Առաջին համաշխարհային պատերազմն ու հայոց Ցեղասպանությունը ապրել էր շատ թե քիչ անհոգ մանկություն: Բայց պատերազմը փոխեց ինչպես ամբողջ արևմտահայության, այնպես էլ վանեցիների ճակատագիրը: Երբ թարքերը հարձակվեցին Վանի վրա, նրանք քաջաբար պաշտպանվեցին մինչև ռուսական զորքերի և հայ կամավորների Վան հասնելը և փրկվեցին կոտորածից: Բայց հետո ռուսական զորքերը նահանջեցին, նրանց հետ ստիպված Վանից հեռացան և վանեցիները: Գուրգենը ճանապարհին կորցրեց իր հարազատներին և ուրիշ փախստականների հետ հասավ Արևելյան Հայաստան: Այստեղ նա ապրեց որբանոցներում, հետո գտավ կենդանի մնացած մորը և մյուս հարազատներին: Տատը, որին այնքան սիրում էր, մահացել էր գաղթի ճանապարհին: Հետո Մահարին սիրով ու հումորով տատի մասին պատմում է իր «Մանկություն» վիպակում: 

Ինձ դուր եկած հատվածը.
 Գուլպան ձեռքին, նա արագ-արագ գործում էր, տող-տող ասում յուրօրինակ եղանակով, և ես կրկնում էի.

Դու անթառամ ծաղիկ ես,
Վարդի նման հոտով ես,
Փունջ մանուշակ ազնիվ ես,

Աստվածածին մեղա քեզ…

Գուրգեն Մահարի 

Գուրգեն Մահարին իր մանկության մեծ մասը անցկացրել է իր տատիկի հետ:Գուրգեն Մահարին հումորասեր էր,հետաքրքրասեր էր:Նա նույնիսկ իր տատիկի անունը վերլուծեց հետաքրքրասիրությունից:Նա իր կյանքում մեծ մարդ դարձավ:Իմ կարծիքով,որ բոլոր երեխաները այսպիսին լինեն մեր ազգը ավելի և ավելի կբարելավեր:

Համո Սահյան

Պապը
էջ 8

Իմպապը տնկել է
Մեր գյուղի շիվերը,
Իմ պապը պայտել է
Մեր գյուղի ձիերը:
Իմ պապը մեր գյուղի
Պատերը շարել է
Եվ բոլոր կամերը
Մեն-մենակ քարել է:
Ջրել է իր այգին,
Ու մարգը բահել է,
Եվ արդար քրտինքով
Իր տունը պահել է:
Իմ պապը վարել է,
Իմ պապը ցանել է,
Իսկ հնձի ժամանակ
Ձեռքի մեջ մանգաղի
Դաստակը ցավել է:
Իմ պապը հողի հետ
Խորհել ու խոսել է,
Ամպի հետ արտասվել,
Ջրի հետ հոսել է…
Մի օր էլ, երբ հանկարծ
Ծալվել են ծնկները,
Զարմանքից քարացել,
Ամոթից շիկնել է:
Թողել է նա մաճը
Եվ շունչը պահել է,
Եվ հետո քրտինքը
Ճակատին պաղել է:
Եվ պապը ակոսում
Պառկել ու քնել է,
Խառնվել այն հողին,
Որ իրեն սնել է:

Մաշված այն կածանի
էջ 20

Քարափների կողին ու ծնկների վրա:
Իմ առաջին սիրո առասպելը մնաց
Առուների կապույտ շրթունքների վրա:

Հիմա, երբ հոգնած կամ հարբած եմ լինում՝
Ամպի նման նստած բարձունքների վրա,-
Առուներ ու կածան հանկարծ լաց են լինում
Իմ այն մաքրամաքուր արցունքների վրա:

Եզը
էջ 7
Մի մեծ գերդաստան նրա հույսին էր,
Գարունը բացվեր` լուծը ուսին էր,
Ճակատին շարմաղ լիալուսին էր,
Եզն այսպիսին էր:
Եզը գութանի գութն ու գրգիռն էր,
Ոգու կորովն ու արյան թրթիռն էր,
Ուղեծիր հանող նրա հրթիռն էր...
Ճակատագիրն էր:
Եթե բախտը կար, եզը միջուկն էր,
Օջախի ծուխն էր, նախիրի շուքն էր,
Նա շինականի միակ նեցուկն էր,
Նրա բազուկն  էր:
Երբ որ ճիպոտը կողին  շաչում էր,
Նա ինքն իրենից բուսնում, աճում էր,
Ինքն իրեն տիրում ու նվաճում էր,
Եզ էր, քաշում էր:
Եզան կերածը դարման ու սեզ էր.
Ինքը բարության քայլող մի դեզ էր,
Համառ էր, բայց և խոնարհ ու հեզ էր,
Ինչ աներ, եզ էր:
Օրը թեքվում է, ու ես մթնում եմ,
Ե'րգ իմ, գութա'ն իմ, ե'զ եմ, քրտնում եմ,
Ինքս իմ ստվերից մեկ-մեկ խրտնում եմ,
Բայց դեռ տքնում եմ...

Ինչից է որ Հայաստանում
էջ 24
Ինչից է որ Հայաստանում
Ջրերը չեն հանգստանում
Այլ քարե-քար ընկած այսպես,
Հնուց ի վեր, գժվածի պես,
Շարաչում են կիրճերն ի վար,
ԵՎ ճչում են տագնապահար:

-Ինչպե՞ս, ինչպե՞ս հանգստանան
Երբ հայրենի լեռների մեջ
Նրանք չունեն ապաստարան...
ԵՎ գնում են ապաստանում
Հեռու՜-հեռու՜ տափաստանում:

Ժողովրդական Արվեստի թանգարան

Տես այստեղ

Я Себастаци

Пасха

Древнее время[править | править вики-текст]

Песах (еврейская Пасха) в иудаизме празднуется в память Исхода изЕгипта^[6]. Название праздника Пе́сах (ивр. ‏פסח‏‎‎‎) — «миновал», «прошёл мимо» связано с событием, когда, совершая последнюю из десяти казней египетских, Бог убил в Египте всех первых по старшинству детей, и у людей и у животных, кроме первенцев иудеев, жилище которых он различил по условному знаку (крови агнца на косяке двери) и прошёл мимо:

А Я в сию самую ночь пройду по земле Египетской и поражу всякого первенца в земле Египетской, от человека до скота, и над всеми богами Египетскими произведу суд. Я Господь. И будет у вас кровь знамением на домах, где вы находитесь, и увижу кровь и пройду мимо вас, и не будет между вами язвы губительной, когда буду поражать землю Египетскую. И да будет вам день сей памятен, и празднуйте в оный праздник Господу во все роды ваши; как установление вечное празднуйте его.Исх. 12:12-30

В память об этих событиях в Иерусалиме предписывалось совершить ритуальное заклание однолетнего ягнёнкамужского пола, без порока, которого следовало испечь на огне и съесть полностью, не преломив костей, сопресноками (мацой) и горькими травами в семейном кругу в течение пасхальной ночи (Исх. 12:1-28, Чис. 9:1-14). После разрушения Храма в Иерусалиме ритуальное заклание стало невозможным, поэтому во исполнениебиблейского предписания иудеи в Песах едят опресноки и горькие травы^[7].

Раннее христианство[править | править вики-текст]

Воскресение. Символическое изображение. Крышка саркофага.Музей Пио-Кристиано, Ватикан

После Пятидесятницы христиане начали совершать первые богослуженияЕвхаристии, посвященные воспоминанию смерти Иисуса Христа. Литургиисовершались как Тайная Вечеря — Пасха страданий, связанная с Крестной смертью. Таким образом, Пасха стала первым и главным христианским праздником, обуславливающим как богослужебный устав Церкви, так ивероучительную сторону христианства^{[источник?]}.

Епифаний Кипрский полагал, что Пасха особым образом праздновалась укоринфян, так как апостол Павел писал им: «Пасха наша, Христос, заклан за нас. Посему станем праздновать (έοσταζωμεν) не со старою закваскою…» (1Кор. 5:7). По мнению современных исследователей, эти слова апостола не дают основания утверждать, что у коринфян существовал при апостолах особый праздник Пасхи, так как ближайшие к апостолам отцы церкви не упоминают о каком бы то ни было годичном празднике Пасхи, празднуемом в один специально избранный период или день^{[источник?]}.

Շնորհավոր Սուրբ Ծնունդ