воскресенье, 10 февраля 2019 г.

Վահան Տերյան բանաստեղծություններ

Կարդալ «Մթնշաղի անուրջներ» ժողովածուի բանաստեղծությունները:
Ընտրել դուր եկած բանաստեղծությունները`

  • ամենահուզիչ
  • ամենատխուր
  • ամենաանհույս
  • ամենաերազկոտ

ՓՈՂՈՑԻ ԵՐԳԸ

Ամենատխուր

Պատուհանիս տակ լալիս է կրկին
Թափառիկ երգչի երգը ցավագին,—
Տխուր այդ երգը վաղուց եմ լսել,
Կարծես թե ե՛ս եմ այդ երգը հյուսել,
Կարծես թե ե՛ս եմ լալիս այդ երգում,
Կարծես թե քե՛զ եմ կարոտով երգում։


ԱՇՈՒն

Ամենաանհույս

Մեգ է, անձրև ու մշուշ
Իմ այգում մերկ,
Դառը թախիծ ու վերհուշ, —
Անվախճան երգ։
Հողմն է լալիս թփերում
Մերկ ու վտիտ.
Ցուրտ է, խավար է հեռուն
Եվ անժպիտ։
Սիրտըս թախծոտ ու խոցոտ,
Հոգիս հիվանդ, —
Ո՞վ արևոտ ու բոցոտ
Կըվառե խանդ։
Տունըս ավեր ու խավար՝
Օրըս անլույս,
Ո՞վ կըվառե ոսկեվառ
Երազ ու հույս....



Աշուն

Վահան Տերյան

Ամենաերազկոտ

Ոսկեհանդերձ եկար և միգասքող,

Տխուրաչյա աշուն, սիրած աշուն.

Տերևներիդ դանդաղ թափվող ոսկով,

Մետաքսներով քնքշաշրշյուն:

Նայվածներով խորին, եկար ներո՜ ղ,

Եկար կրկին գերող, խորհրդավո՜ր.

Եկար հուշիկ, անչար ավաղներով,

Օրորներով ամենօրոր:

Քո արևին հատնող և քո երգին, երգին,

Եվ շրշյունիդ փափուկ, և բեկումիդ – ողջո՜ւյն.

Օ՜, հարազա’տ, սիրա’ծ, եկա՜ր կրկին,

Իմ քնքշագի՜ն աշուն…

ՀԱՅՏՆՈԻԹՅՈԻՆ

Գարնան անուշ աղմուկով,
Գարնան երգով դու եկար.
Փայլով, փառքով ու շուքով,
Խնդությունով խելագար….
Սիրտըս անուշ խոցեցիր
Արևավառ քո սրով,
Սև օրերըս այրեցիր
Գեղեցկությամբ ու սիրով։
Սիրտըս լիքն էր մութ մեգով,
Սիրտըս թույլ էր ու տկար,—
Գարնան անուշ աղմուկով,
Գարնան երգով դու եկար…



Ամենահուզիչ

Սարի ետևում շողերը մեռան.
Անուշ դաշտերը պատեց կապույտ մեգ.
Տխուր երեկոն զարկել է վրան.
— Սիրտըս կարոտով կանչում է քեզ՝ ե՛կ։

Խորհրդավոր է երկինքն երազուն.
Վարսաթա՜փ ուռի, դողդոջո՜ւն եղեգ.
Արծաթ խոսքերով աղբյուրն է խոսում.
—Սիրտըս կարոտով կանչում է քեզ՝ ե՛կ։

Ծաղիկներն ահա քնքուշ փակվեցին,
Բացվեցին երկնի ծաղիկներն անհաս.
Սև տագնապները իմ սիրտը լցրին.
— Արդյոք ո՞ւր ես դու, իմ անուշ երազ։

Սիրտ իմ, այդ ո՞ ւմն ես դու իզուր կանչում,
Տե՛ս՝ գիշերն անցավ, աստղերը մեռան,
Մենավոր իմ սիրտ, մոլորված թռչուն,
Կարոտիդ կանչը չի հասնի նրան

Կարթացի Տերյանի բանաստեղծությունները. մի պահ շատ դժվար էր գտնել ուրախի, երջանկության և թախծի սահմանները:Ինձ թվում է՝ բոլոր բանաստեղծություններում թախիծը միախառնված է հուսահատ մարդու լավատեսության հետ: Բանաստեղծի ցաված հոգին լավատես է, երազկոտ ու ղաղաղ: